Vandaag spreken we om acht uur via de app af om te gaan ontbijten. Het is in het restaurant aan de zee en het zit aardig vol. Echt een hele mooie omgeving om je dag mee te beginnen. Vandaag kies ik voor een bordje nasi en bami met een spiegeleitje met een kopje thee (wat een combinatie). Gevolgd door twee geroosterde boterhammen met ieder een spiegelei, twee worstje, watermeloen en cantelope meloen (die laatste meloen: nooit van gehoord, Anita verteld me het net). Twee kopjes koffie en nog eens twee halve sandwiches met stroop, pffff. Ik zit helemaal vol. Komt Anita met het super idee om niet direct naar het strand te gaan, maar eerst te gaan wandelen....... Goed voor de spijsvertering.

Je bedoeld “letterlijk het luie zweet uit je laten lopen, haha”. We wandelen uit het resort en volgen de weg terug naar de aankomstpier, dan lopen we meer het binnenland in en passeren echt Thaise lokale huisje met eigenlijk allemaal wel een soort van winkeltje erbij. De ene heeft een supermarktje, er zijn veel restaurantjes, er staat iemand vlees te grillen om half tien al, en overal het echte Thaise fantastische meubilair. Kleine, verbleekte kapotte plastieken stoeltje en krukjes aan gammele tafels.Waar je ook kijkt, het is zo rommelig. Het vuil ligt overal tussen en onder. Niet echt smerig, maar gewoon heel veel troep. Niets wordt echt opgeruimd. Daar waar scooters worden verhuurt, worden ze ook gerepareerd en bevind zich zowel de werkplaats als de vuilnisbelt. Er wordt gewoon niets opgeruimd. Maar echt regeltjes zijn er volgens mij ook niet en een verplichte afzuigsysteem voor in de keuken, zoals in Nederland, kennen ze niet. Maar ook dit is Azië en daar moet je gewoon doorheen kijken.

Van de week zei ik het nog tegen Frank. De tempels zien er fantastisch uit met veel blingbling en goudkleurige gebouwen, de huizen van de locals zijn van alle materialen gemaakt. Veelal gewoon beton, grauw en grijs. Al het geld gaat naar hun geloof, liever sparen ze voor offers dan dat ze op vakantie gaan of wat onderhoudt aan hun huizen doen.

Maar nu weer over het superidee van Anita, de wandeling. Wat was het heet. We zagen, net buiten het dorp dat er een aantal verschillende stranden waren waar we naar toe konden lopen, maar de kortste was 3 km. Chang had vandaag niet echt veel zin in de wandeling, dus die liet zich dragen door zijn vader. Die was na een lichte helling volledig leeggelopen in zijn t-shirt en ons eigenlijk smeekte om terug te mogen. Toen hij Chang even neerzetten, ging hij er ineens vandoor richting ons resort, roepend dat Appie Chang moest dragen haha. En zo was hij de last kwijt, maar was Appie de sigaar.

Terug bij het resort, zijn we weer lekker naar het zwembad gegaan en na een verfrissende duik hebben we lekker zitten lezen en zijn Frank en Khaan lekker de zee op gegaan met een kano. De rest van de dag heerlijk daar doorgebracht tot een uurtje of drie. Frank had honger gekregen (we hadden eigenlijk geen middageten gehad) en wilde weer even terug het stadje in voor varken. Hij had dit vanmorgen al zien liggen op de bbq en heeft een grootte hoeveelheid daarvan gekocht. Appie en Chang lagen op dat moment even te rusten en toen we lekker zaten te smikkelen (Anita had ook nog verse ananas) belde Appie Frank op dat ze wat te eten wilde gaan halen voor Chang. Die was hongerig opgestaan. Dus wij met zijn alle weer het stadje in via een andere weg. Na wat huisje ziet Appie een wel erg lokaal restaurant (kun je het eigenlijk niet noemen) waar Appie gewoon even in de open keuken alle pannendeksel optilde om te kijken wat de pot schaft. Ik moet er eigenlijk wel om lachen en zie ineens een mevrouw een beetje verscholen zitten werken achter een stapel keukengerei.

Appie praat even met die mevrouw en zegt dat ze iets gaat maken voor Chang en wij schuiven dus aan, aan de tafel. De mevrouw zei tegen Appie dat ze hoorde dat er buitenlanders voor haar tentje stonden, maar ons eigenlijk niet wilden bedienen. Ze spreekt geen woord Engels en dus wilde ze liever dat we door zouden lopen. “Ome Jan, dit moet je echt proberen”, zegt Appie. Ze loopt weer terg naar het keuken en wijst op een pakketje bananenbladeren. Natuurlijk zeg ik geen nee en ze pakt direct maar twee pakketjes. Er zit sticky rijst met banaan in. Erg lekker, dus dat eten we gezamenlijk even op. Chang krijgt weer omelet met varken en sticky rijst. Hij eet goed, Khaan loopt langs het drooggevallen strand tussen de rotsen te zoeken naar mooie schelpen.

Hierna lopen we nog even door tot waar Frank net zijn stukjes varkensvlees heeft gehaald, want “ Appie heeft altijd honger” zegt hij. “Al is het drie uur in de nacht, als ze wakker wordt heeft ze honger, haha”.

Dan is het al half zes en krijgen we allemaal wel trek. We lopen weer naar het restaurantje waar we gisteren ook gegeten hebben en eten daar weer heerlijk. De porties zijn groter dan normaal, veel lekkerder en bijkomend voordeel, ook nog eens goedkoop. Wat wil je als zuinige Hollander nog meer op vakantie.

We zijn weer erg aanwezig in het restaurant, er zijn na een tijdje helemaal geen andere klanten meer. Wanneer we weg willen, gaat het weer helemaal los met de regen. We blijven nog even natafelen en als het wat droogte wordt, wandelen we gauw terug naar het Resort. Hier drinken we nog een biertje en een coctailtje. Chang is erg lief en vindt het wel lekker als je zijn rug lekker kriebelt. Hij gaat dan voor je staan, doet zijn shirt omhoog en bukt zich voorover op handen en voeten. Hilarisch om te zien en ik ben vanavond aan de beurt. Rond half negen nemenwe weer afscheid van elkaar en gaan naar ons mooie hutje op het water. Wat een heerlijke dag was het weer en wat genieten we toch met elkaar.

Morgen vertrekken we om naar een volgend fantastisch eiland te rijden, het wordt het James Bond Eiland, ik weet even niet de exacte naam. Morgen om half elf weer terug met de speedboot naar het vaste land en dan weer verder naar het zuiden met de auto.